Geluid. Een polyfonie van wind, brekende golven, krijsende meeuwen en ratelende schepen. De zee: een plek van herinneringen voor degenen die haar overleven, een moeder die ons confronteert met de krachten van de natuur. Circulerend en alomvattend. Onder haar horizon is er alleen duisternis en mysterie. De scheiding van lucht en water creëert een andere wereld. Een plek waar andere regels en andere wetten gelden.

 

In Kilmore Quay is het perspectief van de vis het enige dat ertoe doet. Generaties lang hebben vissers daar kreeften, oesters en kabeljauw gevangen. Ze geloofden dat hun werk een soort gebed was en vingen alleen genoeg om te overleven, om de zee te sparen. De tijden waren goed. Er was genoeg geld en genoeg werk – totdat de Europese visserijquota hun kusten bereikten.

 

Tegen de achtergrond van een klein Iers vissersdorpje filmde Els Dietvorst het tweede deel van haar drieluik over de relatie tussen mens en natuur en onze voedselketen.

 

Ik zag de film White Dogs of the Dawn, die de prijs voor antropologie en duurzame ontwikkeling won op het Jean Rouch International Film Festival in Parijs.