​

50.000 SCANS is onderdeel van Benjamin Verhoeven's lopende project genaamd Scanning Cinema, dat draait om het scannen en opnieuw samenstellen van bewegende beelden en duidelijk in dialoog staat met de geschiedenis van het bewegende beeld in het algemeen en met de registratie van beweging binnen de fotografie in het bijzonder. Het raster dat we op de achtergrond van Verhoeven's film, 50.000 SCANS, zien, dient als een hulpmiddel voor de analyse van beweging en doet onmiskenbaar denken aan de vroege fotografische studies van Eadweard Muybridge en de chronofotografie van Etienne-Jules Marey.

​

Met behulp van een flatbed scanner en een monitor zet Verhoeven een serie filmframes om in een uitgebreide collectie digitaal gescande beeldlijnen. De individuele scans worden vervolgens verwerkt tot een geanimeerde film waarin de resulterende en opnieuw geïnterpreteerde beweging zich duidelijk onderscheidt van de oorspronkelijke. Een tweedimensionale lineaire beweging, die zich zowel horizontaal als verticaal ontvouwt, lijkt te botsen en te verstrengelen met de oorspronkelijke beweging die we doorgaans als driedimensionaal zouden waarnemen en begrijpen.

​

Bouwend op de bevindingen van een eerder werk, namelijk Sculptural Movement: Chapter I & II, concentreert de video-essay 50.000 SCANS zich nu op hoe het menselijke lichaam - vastgelegd in een vooraf bedachte choreografie - vorm krijgt door het toepassen van scanningtechnieken, die op zichzelf bepalen hoe het gedigitaliseerde lichaam zich gedraagt en opereert binnen de grenzen van de resulterende gescande realiteit.

​

De duidelijk afgebakende sequenties in 50.000 SCANS, die Verhoeven Acts noemt, zijn bedoeld om te functioneren als bestanden binnen het classificatiesysteem van een archief. De verschillende filmsequenties bevatten samen de formele en technische informatie die nodig is om mogelijke conclusies te trekken en worden daarmee levendig voor onze verbeelding.

​

Het geluidslandschap dat de beelden vergezelt, is gebaseerd op het oorspronkelijke geluid van de pre-scan registratie. Deze opnames zijn vervolgens verwerkt tot een soort zelfregulerend trapmodel dat zich hoorbaar aanpast aan de gescande beelden in termen van tijd en voorbijgaande beelden.